از دستم ناراحت است. میگوید حق نداشتم به دیگران بگویم که او نماز نمیخواند. معتقد است رابطه او و خدا به خودش ربط دارد. جوری میگوید به خودمان ربط دارد تو گویی از رابطه خصوصی خانوادگی اش حرف میزند. در دفاع از رفتارم توضیح میدهم که در تحقیقات ازدواج حق نداشتم دروغ بگویم، برایش گفتم که من فقط او را توصیف کردم و هیچ ارزش گذاری نکردم اگرچه برای خودم باعث تاسف است که او نماز نمیخواند. اما راضی نشده است میگوید اگر کسی من را میخواهد باید برای خودم بخواهد بنابراین نباید به این چیزها کار داشته باشد. برایش میگویم که بعضی ها فقط کسانی را میخواهند که رابطه خوبی با خدا داشته باشند، عصبانی تر میشود، میگوید من رابطه خیلی خوبی با خدا دارم، حتی خیلی بهتر از تو، و تاکید میکند که یک روزی معلوم میشود چه کسی به بهشت میرود. مستاصل میشوم، نمیدانم چطور میشود بدون اینکه کسی احساس کند از منظری ما فوق او حرف میزنی به آنچه بهتر است دعوتش کنی. هر بار که میگفتم شروع کن به نماز خواندن در پاسخ میگفت من کارهای مهم تر از نماز میکنم که تو و آدم های شبیه تو هرگز نمیکنند. آخرین نتیجه ای که برایم حاصل شده این است که بحث مهارت رفتاری و گفتاری نیست. حتی اگر ذره ای در دل خودت را بزرگتر و بهتر از دیگری بدانی، زیباترین جملات و بهترین رفتار را هم داشته باشی باز هم بوی منیت به مشام فرد مقابلت میخورد و پس میزند هم تو را و هم خدایی را که پشت سرت ایستاده است...
