جبران مافات

جبران نمازهای فوت شده، روزه گرفتن نیست. جبران غیب هایی که شده، نماز خواندن نیست. جبران گوشتی که از حرام بر تن روییده، غذای حلال خوردن نیست... اینها را خوب میدانیم، اما در جبران برخی اشتباهات انسانی خیلی نابجا عمل میکنیم.

گاهی "آدم"ها در زمان خاص، مکان خاص و شرایط خاص، در حق هم کم لطفی میکنند. زمان میگذرد، مکان جا به جا میشود، شرایط تغییر میکند و آن "آدم" به این فکر می افتد که کم لطفی گذشته را جبران کند. گاهی "آدم" ها فکر میکنند جبران کردن یعنی خوبی کردن، یعنی انواع خوبی کردن به آدمی که حقی از او ضایع شده است. اما جبران مافات یعنی دقیقا آنچه فوت شده را برگردانیم.

چند درصد چیزهایی که از دست میرود قابل برگشتن است، اعتمادهایی که از بین میرود برمی گردد؟ عمری که میگذرد بر میگردد؟ دلی که میشکند با چند خوبی مثل روز اول میشود؟ 

به گمانم گاهی رفتارهایی که اسمش جبران کردن است نه تنها جبران به معنای واقعی نیست بلکه درد هم دارد، یادآوری است، یادآوری روزی که حقی از بین رفت. اصلا برخی از رفتارهایی که اسمش جبران است قابل مقایسه با حقی که از بین رفته نیست. مثلا احترام کسی را در میان جمع بشکنیم و بعد برای جبران برایش گل بخریم. یا مثلا دلی را به درد آوریم و بعد با خریدن یک روسری بخواهیم جبران کنیم. حکایت این جبران ها میشود حکایت آن زخمی که نوازش آن هم آزار دهنده است. جبران زخم بر دل آدم ها نوازش نیست، نوازش زخم بیشتر درد دارد، جبران ایجاد آن زخم، بهبود آن زخم است و لاغیر. گاهی برخی خطاها شبیه کوبیدن میخ بر دیوار است که اگر "آدم" در صدد جبران هم برآید نهایت میتواند آن میخ را از دیوار جدا کند، اما جای میخ برای همیشه روی دیوار میماند...

پ. ن: شاید اگر آدم به این دقت کند که هر چه را جبران کند، زمان را نمیتواند جبران کند و نمیتواند به عقب برگردد، بیشتر مراقب گفتار و کردارش باشد... شاید.