اُدعُونی

گاهی موجودی با 11 کیلوگرم وزن، 75 سانت قد و 13 ماه قدمت میتواند با رفتارش برخی مفاهیم را خیلی دقیق معنا کند. همین نیم ساعت پیش بود که از تمام مسئولیت های خانوادگی اعم از خرید و حمل و نقل انسان و کوتاهی موی بچه ها و ... فارغ شدم و تصمیم گرفتم بروم سر درس و بحثم و تا 12 شب کتابی که خواندنش را اخیرا شروع کردم را به پایان برسانم. خانه شلوغ است و پر از سر و صدا، بزرگترها قسمت چهارم فصل دوم فیلم ایرانی پسند شهرزاد را به دیدن نشسته اند، بزرگترها عاشق داستانهای عاشقانه اند، به شرطی که فقط در فیلم ها باشد. کوچکترها هم مشغول بازی اند. اما این نیم وجبی دست بردار نیست. در اتاق را بسته ام، هر 5 دقیقه می آید و با دست بر در میکوبد و مامان مامان میکند. فعلا همه زنها را مامان می پندارد. وقتی در را باز نکنم، سجده وار میخوابد روی زمین و از یک سانت فاصله زیرِ در و زمین درون اتاق را ورانداز میکند، اگر باز هم در را باز نکنم، با عصبانیت و داد و بیداد در را میکوبد و کلماتی نامفهوم با لحن فحش ادا میکند! اگر باز هم باز نکنم با لگد بر در میکوید! در این مواقع معمولا یکی می آید و او را میبرد و چند دقیقه ای سرگرمش میکند. اما 5 دقیقه دیگر دوباره می آید و ... . 

محمد یاسینِ خاله خیلی نجیب است، یعنی طمعکار نیست، میداند که در این اتاق هیچ چیز جذابی برای او وجود ندارد، نه اسباب بازی، نه خوراکی. او فقط یک چیز میخواهد، میخواهد در باز باشد و در بین بازی کردنش هر 5 دقیقه بیاید و من را نگاه کند و من او را نگاه کنم و بخندد و بخندم و برود. اگر بیاید داخل اتاق و من همچنان سرم در کتابم باشد و نگاهش نکنم باز هم با سر و صدا کردن اعتراض میکند که من آمده ام، نگاهم کن!

پاکی اش، خلوصش، اصرار در خواهشش، پشت کارش، کم توقعی اش، فراموشکار نبودنش، در بازی و شلوغی پذیرایی غرق نشدنش، خنده اش و... همه اش آدم را یاد آدم های کامل می اندازد. آدم هایی که پاکند، خالصند، اصرار کردن به خدا را بلدند، پشت کار دارند، کم توقع اند، فراموشکار نیستند، غرق دنیا نمی شوند و آنقدر درِ خانه محبوبشان را میکوبند که در را باز کند و به رویشان بخندد.

پ.ن بی ربط: به گمانم در حضور بچه ها درس خواندن و تمرکز کردن هنر است. هنری که حداقل زنها باید آن را بیاموزند.