چطور میتوانم به آدم هایی که رنج بسیاری را تحمل میکنند سکوت تو را توضیح دهم؟

من: غصه نخور، همه چیز درست میشه. توکل کن به خدا.

دیگری: خدا؟! کیه ؟! هست اصلا ؟! گوش چی، داره؟!

من: همونیه که عاشقشی، همونی که هر روز براش نماز میخونی، همونی که هر شب یه جزء کتابش رو میخونی. همونی که همه زندگیت رو مطابق میلش رفتار کردی.

دیگری: اشتباه کردم، احمق بودم، به زندگیم نگاه کن، جز سختی و بدبختی میبینی؟! حالا به من نگاه کن، جز نماز و روزه و توکل و توسل میبینی؟

من: چرا نیمه خالی رو نگاه میکنی؟ بذار گذر زمان، خیر بودن اتفاقات رو نشونت بده، بذار گذر زمان، نشونت بده که محبت خدا شامل حالت شده.

دیگری: بس کن. بس کن. بس کن. من نمیخوام بهم محبت کنه، یعنی اصلا دیگه هیچی ازش نمیخوام.

من: اینا بازی های دنیاست، هر کس امتحانش یه جوره، امتحان بعضیا سخته، اما حتما متناسب با توانشونه.

دیگری: آره راست میگی، بعضیا امتحانشون خیلی سخته اونقدر که سر جلسه بالا میارن، بعضیام امتحانشون خیلی راحته اونقدر که بدون اینکه لای کتاب رو باز کنن قبول میشن.

من: مناسبات خدا با ما فرق داره. شاید میخواد چیزی بهت بگه، شاید داره تمرینات سخت بهت میده که ورزیده بشی، شاید میخواد درش رو محکم تر بکوبی، سعی کن بفهمی چی میخواد ازت. تو مومنی، میدونی که این دنیا جدی نیست، هیچ چیزش جدی نیست.

دیگری: من چیز زیادی ازش نخواسته بودم هانیه، هر قدر بیشتر صداش میزنم، بیش تر پاش را روی گلویم فشار میده... نه...  اون نمیشنوه صدام رو، شایدم میشنوه و نمیخاد جوابمو بده. خسته شدم ازش، از اینکه خدامه خسته شدم.

من: باهاش حرف بزن، شکایت هات رو به خودش بگو، مطمئن باش میشنوه.

دیگری: میبینه، میشنوه، اما کاری نمیکنه ...

من: (سکوت)

دیگری: (بغض)